Πηγή εικόνας
O William Edward Burghardt Du Bois ή αλλιώς W.E.B. Du Bois, ήταν ένας αμερικάνος σοσιαλιστής, ακτιβιστής και συγγραφέας, που γεννήθηκε στις 23 Φλεβάρη ( σήμερα έχει γενέθλια δηλαδή) του 1868 και πέθανε στις 27 Αυγούστου του 1963.
Θεωρείται ένας από τους O.G.s του αγώνα για την ισότητα και για την κατάργηση των διαχωρισμών (segregation laws) κάτι που φυσικά έρχεται σχεδόν 100 χρόνια αργότερα από την γέννηση του.

Ήταν επίσης ο πρώτος μαύρος αμερικάνος κάτοχος διδακτορικού και μετέπειτα καθηγητής Πανεπιστημίου, που αλλού, στην αγαπημένη Ατλάντα.
Μία από τις πιο γνωστές θεωρίες που ανέπτυξε ήταν η θεωρία της διπλής συνείδησης (double consciousness).
Διπλή συνείδηση, είναι η στιγμή που συναντιέται η εθνική/κοινωνική ταυτότητα με την μαύρη/αφρικάνικη εθνική/φυλετική ταυτότητα. Είναι ένα φαινόμενο που αφορά τους μη λευκούς Αμερικάνους, κατά βάση τους μαύρους και έχει να κάνει με την δημιουργία ή την ταυτόχρονη ύπαρξη δύο ειδών συνειδήσεων, οι οποίες βρίσκονται συνεχώς σε μια διαρκή σύγκρουση και τοποθετούν ένα τρομερό υπαρξιακό βάρος στον μαύρο Αμερικάνο.
Ή αλλιώς όπως έχει πει και ο Vince Staples
“ Fight between my conscience, and the skin that’s on my body , man, I need to fight the power, but I need that new Ferrari”
Πέρα από την μεγάλη κοινωνική σημασία του όρου, όσον αφορά τα αυστηρά δικά μας, τα του ραπ δηλαδή, αυτός ο τρόπος σκέψης, έχει επηρρεάσει καταφανώς, πολλούς αγαπημένους ράπερ.
Ένας φυσικά είναι ο Vince που αναφέρθηκε ήδη.
Ένα άλλο καλό παράδειγμα έρχεται από τον Kendrick στο The Blacker the Berry
“ Everything black, I don’t want black
I want everything black, I ain’t need black
Some white, some black, I ain’t mean black
I want everything black
Everything black, want all things black
I don’t need black, want everything black
Don’t need black, our eyes ain’t black
I own black, own everything black”
Ο Kendrick σε γενικές γραμμές, δεν μασάει ποτέ τα λόγια του, και το TPAB του 2015 είναι ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη γι’αυτό.
Παραπάνω, περιγράφει την εσωτερική υπαρξιακή σύγκρουση που αναφέρει ο Du Bois.
Είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός οδυνηρού βιώματος, που ξεκινά από την σκλαβιά και φτάνει μέχρι τον ρατσισμό και την αστυνομική βία του σήμερα και από την άλλη είναι η καταναλωτική κοινωνία που έχει σχηματίσει η αμερικάνικη κοινωνία για τους μαύρους Αμερικάνους.
Δεν τους πολυγουστάρουν η αλήθεια είναι, εκτός και αν είναι ράπερ ή μπασκετμπολίστες.
Όπως έλεγε και ο Pino στο Do The Right Thing του Spike Lee, “ Ο Magic Johnson, o Prince, o Eddie Murphy, δεν είναι μαύροι σαν και εσάς, είναι άλλο πράγμα”.
Οι δύο συνειδήσεις που συγκρούονται, τα 2 “θέλω” είναι ο πόνος του Kendrick από τη μία και το γεγονός πως έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα προς κατανάλωση από την άλλη.
Ένα ακόμα παράδειγμα, έρχεται από λίγο πιο παλιά και είναι το Mr. Nigga του Yasiin Bey ( Mos Def) που ξεκινά κατευθείαν από τον τίτλο. Το Mr., ένας τίτλος σχετικής ευγένειας, λέει από μόνο του μια ιστορία. Ωστόσο, όταν κολλήσει και το Nigga από δίπλα, η ιστορία συμπληρώνεται. Και όπως λέει και ο Yasin στο κουπλέ του, η πιο απλή και κατανοητή μορφή εσωτερικής σύγκρουσης αφορά την φυλή και το χρώμα.
Είναι η σύγκρουση ανάμεσα στον αφρικάνικο Εαυτό, το μαύρο χρώμα του δέρματος και ανάμεσα στον αμερικάνικο Εαυτό, τον καταναλωτισμό και το αμερικάνικο όνειρο.
“ Say they want you successful, but that ain’t the case
You living large, your skin is dark, they flash a light in your face”
Η ραπ έχει στον πυρήνα της την αντίφαση και την σύγκρουση. Ασχέτως του τι είδους ραπ κάνει ο καθένας, η σύγκρουση ανάμεσα στον Εαυτό του καλλιτέχνη και στον Εαυτό που βγαίνει προς τα έξω και γουστάρει το κοινό, βρίσκεται εκεί.
Είναι καλλιτέχνες, είναι ποιητές, είναι απλοί άνθρωποι; Τι τελικά είναι οι ράπερ, αν όχι όλα τα προηγούμενα και κάτι ψιλά ακόμα.
“ Άμα δεν είμαι καλλιτέχνης, είμαι για κλινική” έλεγε ο Λεξ και το δίπολο της διπλής συνείδησης επανέρχεται συνεχώς.
Είναι ο ράπερ αυτό που αισθάνεται ή αυτό που γίνεται αντιληπτό από το κοινό;
Η απάντηση είναι μάλλον πως ο ράπερ δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αλλά είναι ένα είδος δημιουργού που είναι καταδικασμένο να ζει σε μια συνεχή σύγκρουση.
Το πραγματικό απέναντι στο κατασκευασμένο. Το “αυθεντικό” που βρίσκεται σε σύγκρουση με τον “ρόλο”
Μέσα από αυτές τις αντιφάσεις, η ραπ καταφέρνει να απευθύνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Ασχέτως καταβολών, κοινωνικής θέσης ακόμα και γούστου πολλές φορές.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μουσικά είδη, τα οποία οριοθετούν σχετικά αυστηρά το κοινό τους, το ραπ κοινό και η ραπ κοινότητα στο σύνολο της, είναι κάτι πιο ομιχλώδες, πιο αντιφατικό και ίσως και πιο ενδιαφέρον.
