O Conway, είναι από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της Griselda Records.
Με μια πάρα πολύ χαρακτηριστική φωνή και ένα αρκετά μεγάλο ταλέντο για storytelling, για ήχους που ανταποκρίνονται σε εικόνες, θεωρείται ένα από τα φαβορί του 2020, παρά την σχετικά προχωρημένη ηλικία του, για newcomer.
Το From King to a God αποτελεί το ντεμπούτο του, που κατά δήλωση του, θα λειτουργήσει ως προπομπός για το επερχόμενο God Dont Make Mistakes που θα βγει επίσης (μάλλον) μέσα στο 2020.
Το intro του δίσκου θυμίζει έντονα την καλλιτεχνική σκοπιά του έτερου Νότιου Jay Electronica από το Written Testimony και έχει ιδιαίτερες πνευματικές και θρησκευτικές συνδηλώσεις.
Τα beats είναι αρκετά παλαιακά σε αισθητική, με εμφανείς επιρροές από τους Wu και τους Mobb Deep, άλλωστε στον δίσκο εμφανίζεται και ο Method Man μαζί με τον Havoc, ώστε να επισφραγιστεί η μεταφορά της αισθητικής, πως αλλιώς θα έμπαινε το seal of approval;
Μιλάμε για έναν δίσκο, που βγαίνει μεν το 2020 αλλά στην ουσία είναι old school, τουλάχιστον αισθητικά και ακουστικά.
Σε διάφορα beats φιγουράρει ο Alchemist, ο Premier και άλλα ιερά τέρατα όπως ο Murda Beatz και ο Erick Sermon.
Παρόλη την παλιά αισθητική, τα beats δεν είναι κουραστικά. Είναι ίσως αρκετά ταιριαστά για την βαθιά φωνή του Conway και κουμπώνουν αρκετά καλά με το storytelling του.
Ιστορίες από τους δρόμους, το sountrack των πόλεων, το οποίο επιστρέφει σαν ανάμνηση σε κάθε κομμάτι.
Ο Conway δεν φοβάται ούτε να χαράξει και ένα πιο πολιτικό προφίλ με αρκετούς στίχους να είνα προσανατολισμένοι στις δυσκολίες που βιώνουν οι αφρο-αμερικάνοι αυτή την περίοδο δίνοντας μια σχετικά, ολοκληρωμένη, οπτική για την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Αμερική.
Ένα πράγμα που κάνει πολύ καλά, πέρα από το storytelling, είναι τα deliveries. Ο Conway έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στα rhyming schemes και σχεδόν ποτέ δεν θα ακούσεις το ίδιο μοτίβο ή τις ίδιες ρίμες να επαναλαμβάνονται.
Σε μια εποχή όπου μεγάλο μέρος της σκηνής, είναι a copy of a copy of a copy, έχει αρκετά μεγάλη σημασία να εμφανίζονται artists που πραγματικά προσπαθούν να δώσουν ένα δικό τους στίγμα.
Αγαπημένα σημεία του δίσκου: Juvenile Hell με συμμετοχές και αρκετά δυνατά κουπλέ από Lloyd Banks, Havoc και Flee Lord και φυσικά το Front Lines, ίσως το πιο aggressive κομμάτι του δίσκου με jabs στον 69, την αστυνομία και το βιομηχανικό δικαστικό ρατσιστικό σύμπλεγμα.
Βαθμολογία: 7.5
