Album Review: Zoro – Matrix: Οι δρόμοι αντεπιτίθενται

Μετά τον δίσκο του Buzz, ακολούθησε και ο Zoro με την δεύτερη του solo δουλειά, με τίτλο Matrix.

Αν ο τίτλος αναφέρεται στην προσομοίωση που επιχειρεί να σπάσει ο Zoro ή αν ο δίσκος είναι η μήτρα από την οποία ξεπηδάει και πάλι ο Zoro είναι προς συζήτηση.

Ίσως να είναι και τα δύο μαζί. Η διαδικασία μέσα από την οποία επιχειρεί ο ψηλός να επανιδρύσει την εικόνα του και την θεματολογία είναι εμφανής.

Η δουλειά είναι πιο ώριμη από τις προηγούμενες, φαίνεται πως έχει κατασταλάξει σε κάποια πράγματα, έχοντας περάσει τα πρώτα -άντα του. Είναι μια πρώτη ίσως και τελική γραμμή στην άμμο, που οριοθετεί ποιος είναι εν τέλη και τι θέλει.

Από την αρχή του δίσκου κιόλας, μαθαίνουμε τι σημαίνει γι’αυτόν ραπ, πως το έχει στο μυαλό του, γιατί το κάνει και τελικά σε ποιους απευθύνεται. 

Πρόκειται για μια αρκετά πολιτική δουλειά, στρατευμένη, πάνω στις ιστορικές αξίες του χιπ χοπ και της ραπ. Ενάντια στον ρατσισμό, την καταπίεση, εκεί όπου ενώνονται οι “από κάτω” και αποκτούν φωνή. Vox populi, vox dei έχουμε μάθει να λέμε, ήδη από πολύ παλιά και φυσικά το μόνο είδος που θα μπορούσε να στηρίξει μια τέτοια έκφραση είναι το ραπ.

Χτυπάει και δαγκώνει σαν Μαύρος Πάνθηρας, ούτως ή άλλως. Κι αυτό είναι κάτι που το μάθαμε από τις εποχές που τραγουδούσαμε “ Fuck the Police”.

Είναι αρκετά ευχάριστο να βλέπεις ράπερ να ακολουθούν πιστά κάποια πρότυπα και κάποια ιδεώδη, που ιστορικά έχουν συνδεθεί με την χιπ χοπ κοινότητα και την χιπ χοπ γενιά, την γενιά που μεγάλωσε χωρίς μέλλον.

Κάποια πράγματα, που εξιστορεί ο Zoro ,είναι καλό να τα ακούμε στο repeat γιατί όσο δεδομένα τα έχουμε στο μυαλό μας δεν είναι πάντα έτσι. Οι αξίες που αναφέρονται γλαφυρά στο Matrix αναπαράγονται συνεχώς επειδή υπάρχει κόσμος πρόθυμος να τις πει και κόσμος πρόθυμος να τις ακούσει.

Τίποτα δεν είναι γραμμένο πάνω σε πέτρα, όλα είναι ρευστά και ανοιχτά για συνεχή διεκδίκηση.

Στον δίσκο, παρελαύνουν διάφοροι παλιοί γνωστοί, ο Ήρωας, ο Moya, o Dolos, o Bayman, o Eversor.

Έχει φτιαχτεί ένας σταθερός κύκλος ανθρώπων που τα βρίσκουν αισθητικά, μουσικά και περιεχομενικά και το αποτέλεσμα είναι πάντα καλό.

Επίσης άξια αναφοράς είναι και η προσθήκη ενός αμιγώς ποιητικού κειμένου στην Andromeda, ένας ακόμη φόρος τιμής στην ιστορία του ραπ, στους πρώτους ποιητές, στους Last Poets και στον Heron.

Συνολικά, ο δίσκος είναι απόδοση σεβασμού σε μια ιστορική και συγκεκριμένη εκδοχή της ραπ, μια που τιμά και σέβεται τις ρίζες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλες δουλειές δεν την σέβονται αρκετά ή το κάνουν “λάθος”.

Είναι πολύ κοντά, σχεδόν συμπληρώνει την Λεωφόρο Καβάλας, που κυκλοφόρησε λίγο νωρίτερα από το έτερον ήμισυ του Zoro , επεξεργάζονται τα ίδια ζητήματα, έχουν τις ίδιες αρχές, την ίδια αισθητική, τον ίδιο κύκλο συνοδοιπόρων στο ταξίδι ανάμεσα στα αστικά τοπία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα καλό, όσον αφορά την δημιουργία μιας αυτόνομης ραπ παρουσίας, ίσως και να μην είναι. Θα δείξει το μέλλον. Παρόλα αυτά, το Matrix είναι ένας δίσκος που οι βετεράνοι θα αγαπήσουν και αν οι πιο νέοι ακούσουν, θα μάθουν.

Αγαπημένη στιγμή του δίσκου: σίγουρα ο Mavros Panthiras, γιατί πως να το κάνουμε, πέρα από τα όλα τα μηνύματα του δίσκου, είναι σημαντικό να ξέρουμε την ιστορία της μουσικής που ακούμε.

Έτσι κι αλλιώς γουστάρουμε με τις μουσικές που φέραν σκλάβοι.

Διαβάστε ΕΔΩ τι μας είπε ο Zoro στην συνέντευξη που μας έδωσε για το Matrix.