Γράφει ο @askunkfunk:
Το 2022 έφτασε και ελπίζουμε να είναι εντελώς διαφορετικό από το 2021, μια χρονιά γεμάτη αντιξοότητες και δυσκολίες, πρωτόγνωρες καταστάσεις και τεράστιες αλλαγές σε κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο. Σε ό,τι αφορά το ραπ, η φετινή χρονιά αναμένεται να είναι μια από τις πιο “καυτές” της τελευταίας δεκαετίας, και αυτό γιατί περιμένουμε δουλείες όπως ο τρίτος -και σύμφωνα με κάποιον αστικό μύθο, τελευταίος- δίσκος του ΛΕΞ, το ΕΡΓΟ 3 από τον Bossikan, το Freakshow του Sapranov κλπ.
Η αρχή του έτους συνοδεύτηκε από κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, όπως το άλμπουμ του Εθισμού “Made in Athens” ή το άλμπουμ του Snik “1987” που έσκασε 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Topboy”. Με απόλυτο σεβασμό στις κυκλοφορίες των προαναφερθέντων καλλιτεχνών αλλά και σε οποιονδήποτε άλλον έχει αντίθετη γνώμη, θεωρώ πως το γεγονός που έχρισε τον Γενάρη του 22 τον πιο «ραπ μήνα» τον τελευταίων ετών είναι η κυκλοφορία του άλμπουμ “Το παιδί του δρόμου 2” από τον ‘Υπο. 16 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού mixtape “Το παιδί του δρόμου” το οποίο έχει χαρακτηριστεί «classic» από πολύ κόσμο -συν του υποφαινόμενου- και 1 χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Tesla”, το οποίο κατά κοινή ομολογία δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες που είχαμε δημιουργήσει, ο Υποχθόνιος συνθέτει ένα αποτέλεσμα εντελώς διαφορετικό από όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα.
μέχρι σήμερα. Τελειώνοντας την πρώτη ακρόαση μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως άκουσα ένα μεγάλο story telling κομμάτι, μια σύντομη αλλά περιεκτική ιστορία. Παρακάτω θα σημειώσω κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση όπως και κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές του Ύπο. Το άλμπουμ ξεκινάει με τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο, οποίος κατά το intro μιλάει για την σεμνοτυφία και την ηθική κατά την οποία ο απλός άνθρωπος αξιολογεί την τέχνη και αποτελεί το πρώτο σημείο που μας προϊδεάζει πως θα δούμε έναν διαφορετικό Ύπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ είναι το «Ζωντανός Νεκρός», ένα story telling κομμάτι κατά το οποίο ο Ύπο μοιράζεται μαζί μας κάποιες πληροφορίες κλειδιά που συνοψίζουν μέσα σε 3 λεπτά όλη την πορεία του στο ραπ game. Ξεκινάει από τα εφηβικά χρόνια, με τον Κάτα στη Σιάτιστα και το πρώτο τους DIY συγκρότημα και καταλήγει στην ΖΝ εποχή, έχοντας περιγράψει ιστορικές στιγμές που καθόρισαν το ραπ στην Ελλάδα, όπως για παράδειγμα την γνωριμία του με τον Ευθύμη (Terror x crew) ή την γνωριμία του με τον Τυμβωρύχο ή Τάκι Τσαν, ο οποίος αφηγείται την ίδια ιστορία στο «Όσο περνάνε οι χρονιές». Θα είναι αναμφισβήτητα ένα ακόμα classic story telling κομμάτι.
Το επόμενο τραγούδι είναι το «Βάρνα», το οποίο ντύνει η υπέροχη σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη από το μελοποιημένοι ποίημα «Οι μοιραίοι», του ποιητή Κώστα Βάρναλη. Το «Βάρνα» είναι ένα κοινωνικοπολιτικό κομμάτι, ο Υποχθόνιος χρησιμοποιώντας αναφορές από τον «Κυρ-Παντελή» του Πάνου Τζαβέλα, κριτικάρει τον άνθρωπο του σήμερα και του επιρρίπτει ευθύνες για την μέχρι τώρα στάση του στα ζητήματα της κοινωνίας. Ο Κυρ-Παντελής είναι ένας άνθρωπος ήσυχος (με την κακή έννοια) που δεν νοιάζεται για το τι συμβαίνει γύρω του αρκεί να είναι καλά αυτός και η οικογένεια του και υπάρχει σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Αυτόν τον ήρωα του Πάνου Τζαβέλα «δανείζεται» ο Ύπο και τον μεταφέρει στο σήμερα καταδεικνύοντας του που μας οδήγησε η «Η Κυρ-Παντελίστικη» στάση του. Ένα κομμάτι γεμάτο ενδιαφέρουσες πληροφορίες που αξίζει να ψάξετε.
Το άλμπουμ συνεχίζεται με το ομώνυμο του κομμάτι «Το παιδί του Δρόμου 2», το οποίο είναι μια φωτογραφική αναδρομή της ζωής του από όταν ήρθε στην Αθήνα, ένα ακόμα story telling κομμάτι που εξιστορεί τις δυσκολίες που έζησε ο Ύπο και καταλήγει στην εποχή που «τα παίρνει από όλη την Ελλάδα», φυσικά δεν ξεχνά να μας αναφέρει την απόλυτη αλήθεια πως ανακάλυψε πολλούς ράπερς όταν ήταν ακόμα rookies. Ευχάριστο track. Το επόμενο κομμάτι είναι το «Παράσιτα», στο οποίο ο Ύπο εμφανίζεται αγριεμένος. Χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα και εξαιρετικά ζωντανές εικόνες, ασκεί πολύ βαριά κριτική στον άνθρωπο του σήμερα και στον τρόπο με τον οποίο καταστρατηγεί της ηθικές και κοινωνικές αξίες. Στα μέσα του δίσκου βρίσκεται το Sierra Maestra ένα τραγούδι ωδή στους Φιντέλ Κάστρο και Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και στα γεγονότα της Κουβανικής Επανάστασης (1953-1959). Μια ανάγκη του Ύπο να εκφράσει φόρο τιμής. Προσωπική υπόθεση.
ειτα, έρχεται το «Τα παιδιά στη γειτονιά», το κομμάτι με το οποίο γκρούβαρα περισσότερο στον δίσκο. Παλιός, καλός Ύπο. Τα έβαλε όλα μέσα Glock 19, Zastava, “σπρώξιμο”. Εντελώς ΖΝ κομμάτι. Και αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, από το πρώτο μισό του δίσκου το οποίο είναι λίγο πιο βαρύ, συνεχίζεται με το 808. Ένα κομμάτι που οι πιστοί περιμέναμε από το 2015, από τις εποχές που ο Ύπο το τραγούδαγε ακαπέλα σε διάφορα lives, σε διάφορες πόλεις. Θα διακινδυνέψω να εκτεθώ και θα εικάσω πως το πρώτο κουπλέ του 808 προοριζόταν για τον Δεύτερο Τόμο των ΖΝ, κυρίως λόγω της χρονολογίας που δημιουργήθηκε. Φτάσαμε το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου “Gagarin”, το οποίο ομολογουμένως νόμιζα πως θα έχει δανειστεί από το όνομα της γνωστής μουσικής σκηνής αλλά ακούγοντας τους στίχους του Ύπο είναι ξεκάθαρο πως αναφέρεται στον πρώτο άνθρωπο που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, τον Σοβιετικό Γιούρι Γκαγκάριν. Ωραίο ρεφρέν, πιστεύω πως θα μπορούσε να δουλέψει λίγο παραπάνω τον στίχο. Και λίγο πριν πέσει το ίντρο, ακούμε το «Σαράντα τρία», ένα ακόμα βαρύ κομμάτι στο οποίο ο Ύπο κάνει μια πολύ σκληρή αυτοκριτική. Αναφέρει τα λάθη που έχει κάνει, το πόσο λάθος πρότυπο έχει υπάρξει και επιρρίπτει ευθύνες στους περισσότερους καλλιτέχνες που ακολούθησαν την ίδια θεματολογία στα τραγούδια τους.
Το άλμπουμ κλείνει με το outro, στο οποίο ακούγεται ο Γιάννης Ρίτσος να απαντά στο ερώτημα «πως γράφει», θεωρώ πως εδώ ο Ύπο θέλει να απαντήσει ο ίδιος σε αυτή την ερώτηση. Και είναι οφθαλμοφανές, ο Ύπο στα 43 του χρόνια, μετά από τις δυσκολίες που πέρασε τα τελευταία χρόνια σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο είναι εδώ και συνεχίζει να γράφει.
γεγονός πως έχει κάποια ιδιαίτερα και βαριά κομμάτια, ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα. Ο Υποχθόνιος μοιράζεται μαζί μας ιστορίες από την ζωή του και κυρίως από την τεράστια πορεία του στην Ελληνική Σκηνή, από την σχολή των ΖΝ στο έπος της Capital. Από τεχνικής άποψης, αν και θεωρώ πως ο δίσκος σε κάποια σημεία “χωλαίνει” στιχουργικά και μου αφήνει την αίσθηση ότι ο Ύπο βιαζόταν να τον κυκλοφορήσει, θα παραδεχτώ ότι η αμεσότητα του στίχου και ο ωμός τρόπος που εξιστορεί τις ιστορίες του ισορροπούν αυτή την αστοχία.
Ένα άλμπουμ που θα ξανακούσω σίγουρα.

