Σήμερα έληγε η προθεσμία που είχε ο Ισπανός κομμουνιστής ράπερ Pablo Hasel για να παραδοθεί στις Ισπανικές Αρχές, επειδή τόλμησε να κριτικάρει το Στέμμα και την Κυβέρνηση με τη μουσική του.

Μέχρι και το πρωί, ο Pablo βρισκόταν ταμπουρωμένος στο Πανεπιστήμιο Λέριντα της Καταλωνίας, μαζί με διάφορους αλληλέγγυους και περίμενε την Αστυνομία, καθώς είχε δηλώσει πως θα «πρέπει να έρθουν να με αρπάξουν και αυτό θα είναι χρήσιμο για να εκθέσει το πραγματικό πρόσωπο του κράτους, το πρόσωπο μιας ψεύτικης δημοκρατίας».

Ο νόμος που τον έκρινε παράνομο είναι ο ίδιος νόμος για τον οποίο γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο ( και που φαίνεται να περνάει και στην Ελλάδα, με κάποιες “τροποποιήσεις”)
Τα Ισπανικά δικαστήρια τον καταδίκασαν σε ποινή φυλάκισης 9 μηνών και μίας ημέρας, επειδή ” αναπαρήγαγε τρομοκρατικά πιστεύω και επειδή προσέβαλλε τους Ισπανικούς Θεσμούς και το Στέμμα”
Αρχικά ας αφήσουμε κατά μέρος το πόσο γελοίο ακούγεται το 2021 να μιλάμε για Στέμμα, λες και βρισκόμαστε στο Game of Thrones.
Ας αφήσουμε και κατά μέρος το ότι είναι κομμουνιστής ( αν και μάλλον έχει την σημασία του και αυτό).
Η Τέχνη, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι και το ραπ ( αρέσει, δεν αρέσει αυτό σε κάποιους) εκτός από τον βασικό στόχο του εξευγενισμού του πλήθους, έχει και ακόμα έναν στόχο, ο οποίος βέβαια υπάρχει από τον καιρό του Αριστοφάνη.

Η Τέχνη, μπορεί και επιβάλλεται να χτυπάει προς τα πάνω. Αποτελεί μια μορφή έκφρασης, η οποία δεν αποτυπώνει απλώς την καθημερινότητα ή δεν την εξυμνεί. Η Τέχνη οφείλει να είναι και επικίνδυνη, να ασκεί κριτική στα “σιγουράκια” και να αναγκάζει την κοινωνία και τους Θεσμούς να παίρνουν θέση. Να αλλάζουν προς το καλύτερο ή και προς το χειρότερο. Αλλά το βασικό είναι πως ή Τέχνη, αποτελεί μια μορφή έκφρασης η οποία βασίζεται στην δυναμική της κοινωνίας. Είναι σαν τα νερά ενός ποταμού, που αδυνατούν να περιοριστούν από τις όχθες.
Η προσπάθεια να περιορίσει κανείς την Τέχνη, την κάνει ακίνδυνη βέβαια, αλλά κυρίως, την κάνει βαρετή, χωρίς αντικείμενο.
Πως θα ήταν άραγε το ραπ, αν δεν είχε βγει ποτέ το Fuck the Police;
Πως θα ήταν η σκηνή αν δεν είχε προκληθεί σάλος και δεν είχε κολλήσει το parental advisory πάνω στους αγαπημένους μας δίσκους;
Θα είχε καθόλου νόημα, αν ο B Real δεν ράπαρε για τα αγαπημένα του ναρκωτικά;
Που θα ήμασταν αν δεν ακούγαμε τον Biggie ή τον Nas να μας αφηγούνται για τις αλητείες τους;
Πως θα ήταν το ραπ, χωρίς τον Kendrick να μας λέει για αστυνομική βία, τους Migos και το υπερσεξουαλικοποιημένο τους ταπεραμέντο, με λέξεις, έννοιες και περιγραφές που κάνουν το συντηρητικό κοινό να αναφωνεί ” η ραπ διαφθείρει τη νεολαία”;
Τι θα κάναμε στην ελληνική σκηνή αν δεν είχε βγει η Πολισμανία ή ο Έλληνας που έχουμε συνηθίσει;
Πόσο ελεύθερη είναι η έκφραση, αν κάτι απαγορεύεται; Και ποιο είναι το τίμημα του να λες άβολες αλήθειες;
Ο Pablo Hasel μας απαντάει, πως τελικά το τίμημα είναι προς το παρόν, 9 μήνες και 1 ημέρα.
Άντε και στα δικά μας
