Στις 29 Απρίλη του 1992, έρχεται η απόφαση των ενόρκων, για την δίκη των αστυνομικών που είχαν δείρει τον Rodney King, στις 3 Μαρτίου του 1991, σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα.
Τα βλέμματα της μαύρης αμερικάνικης κοινότητας ήταν στραμμένα προς την τηλεόραση που μετέδιδε live τις αποφάσεις του Δικαστηρίου. Και φυσικά, η ετυμηγορία βγήκε. Οι 4 αστυνομικοί, που κατηγορούνταν για υπερβολική χρήση βίας, αθωώνονται από το σώμα των ενόρκων.
Η αθώωση λειτούργησε σαν την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, με χιλιάδες κόσμου να κατεβαίνουν στον δρόμο, όχι επιζητώντας δικαιοσύνη, καθώς αυτή τους είχε προδώσει, αλλά για να δείξουν την οργή τους.
Και έτσι οι δρόμοι του L.A. για 6 μέρες, μέχρι τις 4 Μάη, γίνονται πεδίο πολέμου.
Με απολογισμό, 63 νεκρών, 2.400 τραυματιών και σχεδόν 12.000 συλλήψεων, αυτές οι 6 μέρες περνούν στην Ιστορία, για διάφορους λόγους.
Ένας από τους βασικούς λόγους, είναι πως αυτό το χρονικό διάστημα, αποτέλεσε το σημείο μηδέν, για την αναγέννηση των πιο επιθετικών χαρακτηριστικών του ραπ.
Οι N.W.A. έδιναν τον ρυθμό με το πολεμικό εμβατήριο Fuck Tha Police, το οποίο είχε ξανασκαρφαλώσει στις κορυφές των charts,
Την ίδια στιγμή, ο Ice T με τους Body Count, ζητούσε αίμα ως απάντηση στο αίμα, υπό τον ήχο μιας πιο σκληρής μελωδίας, με Cop Killer, που είχε κυκλοφορήσει 2 χρόνια νωρίτερα, το 1990, αλλά για ευνόητους λόγους είχε επιστρέψει ξανά στο προσκήνιο.
Παράλληλα με την εξέγερση, συνέβησαν και κάποια άλλα ενδιαφέροντα πράγματα στα sidelines, όπως η ανακωχή μεταξύ των Bloods και των Crips για τις 6 μέρες που διήρκεσε ο “πόλεμος”, που ξεκίνησε από την συνοικία Watts.
Η συνοικία Watts , υπήρξε ιστορικά από τις πιο εμβληματικές στα κινήματα για ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ήδη από την δεκαετία του ’60, καθώς αποτελούσε για χρόνια, καθότι κατοικούμενη από μαύρους αμερικάνους, στόχος αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.
Γύρω στις αρχές του ’60 οργανώθηκαν εκεί οι πρώτες “συμμορίες”, αρχικά με στόχο την άμυνα απέναντι στην αστυνομία και δευτερευόντως την δημιουργία ενός σημείου αναφοράς για την μαύρη κουλτούρα. Πάνθηρες, Δημοκρατικοί, παραβατικοί, αντιρρησίες συνείδησης απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ, όλοι πέρασαν από το Watts ανά τα χρόνια.
Μάλιστα το 1965 το Watts ήταν και το σημείο όπου έγινε μια εξίσου αιματηρή εξέγερση, μετά από ακόμα ένα μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας.
Οπότε και η ιδέα της άμυνας ενάντια στην αστυνομία αλλά και η προστασία της κοινότητας, δεν ήταν κάτι νέο για το Watts αλλά ήταν κάτι εγγεγραμμένο στο κοινωνικό DNA των κατοίκων του.
Εξάλλου το “ό,τι έχουμε είμαστε εμείς” αποτελεί διαχρονικά μια από τις αξίες του χιπ χοπ, που του κληροδοτήθηκε από την αντίσταση και την δράση των μαύρων κοινοτήτων.
Συνήθως, όταν αναφερόμαστε πλέον στην εξέγερση του L.A., η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την καταστροφή, την υλική κυρίως, αλλά σπάνια γύρω από τα αίτια. Ή ακόμα χειρότερα, όταν αναφερόμαστε στα αίτια, κοιτάμε προς τους εξεγερμένους, καθώς μάλλον φταίνε αυτοί.
Βέβαια, αυτό δεν είναι και απόλυτα σωστό ή τίμιο. Όπως έχει πει και πριν από αρκετά χρόνια, ο MLK, “ η εξέγερση είναι η γλώσσα των αόρατων” ή με πιο απλά λόγια, πως μπορείς να δείξεις την αγανάκτηση σου απέναντι σε κάτι, όταν σου έχουν αποκλείσει την πρόσβαση από κάθε νόμιμο τρόπο απονομής δικαιοσύνης;
Επίσης δεν αποτελεί έκπληξη, πως το soundtrack της περιόδου, αποτελείται από τους N.W.A., τον 2pac, τον Ice Cube, τον Ice – T και ενίοτε από τους RATM. Δεν αποτελείται από τους Nirvana, τους Pearl Jam, τους Pantera ή εν πάσει περιπτώσει οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το ραπ.
Η σύνδεση της ραπ , με την διαμαρτυρία, έχει οδηγήσει έκτοτε στο να χαρακτηριστεί ως protest music, ένας όρος που τις δεκαετίες του ’50 και του ΄60, χρησιμοποιούνταν στον άλλο μεγάλο πολιτισμικό θησαυρό της μαύρης κοινότητας, το blues.
Γι’αυτό το λόγο άλλωστε τόσα πολλά τραγούδια και τόσοι πολλοί καλλιτέχνες, παραμένουν τόσο επίκαιροι όσο και όταν εμφανίστηκαν.
Το Changes παρόλο που βγήκε το 1998, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βγει το 2020, ή το 1992
Αντίστοιχα, ο J Cole θα μπορούσε να είναι επίκαιρος, από την δεκαετία του 1960 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, μέχρι και σήμερα.
Ή μήπως οι ιστορίες του The Game, του Kendrick και του Scarface δεν απηχούν την συλλογική απογοήτευση της μαύρης κοινότητας και της γενιάς του χιπ χοπ, που μάλλον μεταφέρεται από δεκαετία σε δεκαετία;
Ο αέναος κύκλος του θρήνου και της αγανάκτησης δεν τελειώνει ποτέ. Αν τελειώσει κάποτε, ίσως μαζί του τελειώσει και το χιπ χοπ. Τόσο βαθιές είναι οι ρίζες και οι συνδέσεις που το ένα συνεπάγεται και το άλλο.
Η πολιτισμική έκφραση, μιας γενιάς ή μιας κοινωνικής ομάδας, για να είναι όντως έκφραση και όχι απλώς ένα αποστειρωμένο και βαρετό πείραμα μιας δισκογραφικής, πρέπει να ακούει και φυσικά να εκφράζει. Πρέπει να έχει το αυτί της στο πεζοδρόμιο και το στόμα της ανάμεσα σε εκείνους που φωνάζουν.
Και νομίζω, πως η περίπτωση του 1992 είναι κατεξοχήν μια τέτοια περίπτωση.
Και θα πρέπει να έχουμε κατα νου το εξής:
Ό,τι και να γίνει, εμείς τελικά θα είμαστε
