The song remains the same: **** the Police

Στις 3 Μαρτίου του 1991, ο 26χρονος αφροαμερικάνος Rodney King, καταδιώκεται από αστυνομικούς, καθώς οδηγάει “επικίνδυνα”.

Όταν η αστυνομία καταφέρνει να τον σταματήσει, οι 4 αστυνομικοί που τον καταδίωκαν, τον ξαπλώνουν κάτω και τον δέρνουν αλύπητα.

Bίντεο

Τον χτύπησαν με γκλοπ, με taser, κλωτσιές στο κεφάλι για περίπου 1 λεπτό, συνεχόμενα.

Παραπάνω από 12 αστυνομικοί είχαν καταφτάσει στην σκηνή και έβλεπαν περιχαρείς τους συναδέλφους τους, να τιμωρούν τον παραβάτη.

Ολόκληρη η “συνάντηση” καταγράφηκε σε κάμερα και το βίντεο, από έναν πολίτη, ο οποίος βρισκόταν στο μπαλκόνι του και αργότερα προβλήθηκε από σχεδόν όλα τα ειδησεογραφικά μέσα των Η.Π.Α.

Ο King την “γλύτωσε” με 11 κακκώσεις στο κεφάλι, μόνιμη εγκεφαλική βλάβη, σπασμένα πλευρά, σπασμένα δόντια και κάμποσες αμυχιές στο πρόσωπο.

Αυτό το γεγονός θα πυροδοτούσε μια σειρά γεγονότων που αργά και με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, οδήγησαν στις μεγάλες διαδηλώσεις του Los Angeles ( L.A. Riots), για τις οποίες θα μιλήσουμε σε λίγο καιρό.

Πλεόν, η εικόνα ενός αφροαμερικάνου να δέχεται σχεδόν ή και όντως δολοφονική βία από τα όργανα της τάξης, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Από την εποχή δε που ξεκίνησε να κυριαρχεί η ψηφιακή τεχνολογία, τα βίντεο με αντίστοιχες περιπτώσεις εκτοξεύτηκαν.

Συν τοις άλλοις, η αστυνομική δολοφονική βία, έχει λάβει εκτάσεις πανδημίας στις Η.Π.Α., με τους νεκρούς από αστυνομικά πυρά, να υπολογίζονται γύρω στους 1200 με 1500 κάθε χρόνο.

Η υπόθεση του Rodney King όμως, ήταν και αυτή που ξεκίνησε να ξετυλίγει σιγά σιγά το νήμα της αστυνομικής βίας και εγκαινίασε με έναν τρόπο την τακτική της βιντεοσκόπησης των αστυνομικών.

Η ίδια η τακτική της “παρακολούθησης” των αστυνομικών, ώστε να μην επιδίδονται στις γνωστές καγκουριές τους, ήταν μια πολιτική πρακτική που είχε ξεκινήσει από τους Μαύρους Πάνθηρες, οι οποίοι ακολουθούσαν τα περιπολικά, όταν έμπαιναν στα γκέττο, κάνοντας γνωστό στους αστυνομικούς πως παρακολουθούνται από ένοπλα μέλη των Πανθήρων.

Όταν ο άλλος γνωρίζει πως δεν δρα υπό το σκοτάδι της ανωνυμίας, η συμπεριφορά του είναι διαφορετική, ακόμα και αν είναι φορέας της εξουσίας του κράτους.

Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι άλλωστε, ένστολοι ή μη και συμπεριφέρονται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο σε αντίστοιχες καταστάσεις. Αυτό που αλλάζει είναι η αίσθηση της δύναμης και της εξουσίας.

Ένα από πρώτα πράγματα που έγιναν, όταν δημοσιοποιήθηκε το βίντεο της δολοφονικής επίθεσης, ήταν ότι επανήλθε ξανά στην επικαιρότητα το γνωστό και πολυαγαπημένο hit των N.W.A. από το 1988, Fuck tha Police.

Φυσικά, το σήμα κατατεθέν, της αστυνομικής βίας, εκείνη την εποχή, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από το ραπ, όπως έχουμε ξαναγράψει παλιότερα.

Μια από τις κύριες, ας πούμε, τοποθετήσεις της ραπ, ήταν το “ενάντια στην αστυνομική βία”. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού, η ραπ κυριαρχούταν από αφροαμερικάνους, το κατεξοχήν υποκείμενο-δέκτη της αστυνομικής βίας και όχι μόνο, τα τελευταία, πάρα πάρα πάρα πολλά χρόνια.

Οι N.W.A. και σε έναν ίσως μικρότερο βαθμό ο Ice-T με τους Body Count, λίγο καιρό αργότερα, κατάφεραν να εκφράσουν τις ανησυχίες αλλά κυρίως την οργή μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, η οποία όταν ήρθε η ώρα, κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε.

Σε μια κατάσταση, όχι πολύ διαφορετική από την σημερινή, είτε εδώ είτε στις Η.Π.Α.,όπου η αστυνομική καταστολή, βαράει κόκκινο, το ραπ βγήκε μπροστά, ίσως όχι απαραίτητα ηθελημένα, αλλά παρόλα αυτά βγήκε και έγινε η φωνή όσων δεν είχαν φωνή.

Θα πούμε και μερικά παραπάνω πράγματα, όταν έρθει η ώρα να θυμηθούμε την εξέγερση του Los Angeles.