Ήταν 4 Απρίλη του 1968, στο ξενοδοχείο Lorraine του Memphis.
Ο Martin Luther King, είχε ταξιδέψει στο Memphis για να υποστηρίξει τον εργατικό αγώνα των καθαριστών της πόλης.
Την προηγούμενη μέρα, στις 3 Απρίλη, είχε κάνει μια ομιλία στα πλήθη που είχαν μαζευτεί για να στηρίξουν την επερχόμενη απεργία των καθαριστών αλλά και για να ακούσουν τον έμπειρο ακτιβιστή.
Την επόμενη, ο King, καθώς προετοιμαζόταν να φύγει από το ξενοδοχείο για να δειπνήσει, δέχεται μαι σφαίρα στο σαγόνι, η οποία καταστρέφει την σπονδυλική του στήλη. Μεταφέρεται αμέσως στο νοσοκομείο, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών να τον επαναφέρουν, τελικά πεθαίνει.
Για ολόκληρο τον επόμενο μήνα, διαμαρτυρίες ταράζουν τις Η.Π.Α.
Μηνύματα “Μαύρης Δύναμης”, μεταφέρονται σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αtlanta, την γενέτειρα του King. Στο Memphis και την Washington, η αστυνομία ανίκανη να διαχειριστεί την οργή των αφροαμερικάνων καλεί την Εθνοφυλακή και ακολουθούν αιματηρές συγκρούσεις.
Δυστυχώς, οι αφροαμερικάνοι ήταν θεατές στο ίδιο έργο, που είχε επαναλειφθεί, και θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές ακόμη.
Μια εξέχουσα προσωπικότητα των κινημάτων για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ένας μαύρος Αμερικάνος ακόμη, είχε δολοφονηθεί.
Οι εβδομάδες διαδηλώσεων που ακολούθησαν την δολοφονία του King, θεωρείται πως είχαν κομβικό ρόλο στην διαμόρφωση της μαύρης αμερικάνικης κουλτούρας, ιδίως στον πολιτισμικό τομέα.
Η ανάγκη για δικαιοσύνη, η ανάγκη να “ακουστούν” οι φωνές των αόρατων, καθώς όπως έλεγε και ο King “ οι εξεγέρσεις και οι διαδηλώσεις είναι η γλώσσα εκείνων που δεν ακούγονται” επεκτάθηκε και στην πολιτισμική έκφραση των μαύρων αμερικάνων. Τα blues και η soul, η κατεξοχήν πολιτισμική γλώσσα του θρήνου ξεκίνησε σιγά σιγά να μετασχηματίζεται και να μπολιάζεται και νέα στοιχεία. Μια ολόκληρη νεαρή γεννιά, που βγήκε στους δρόμους, διεκδίκησε, συγκρούστηκε, είχε ήδη ξεκινήσει να αναζητά μια νέα πολιτισμική γλώσσα, πιο βίαιη, πιο πολύ “της πόλης”, μια γλώσσα που θα ήταν σε θέση να εκφράσει όλα εκείνα που μέχρι τότε δεν μπορούσαν να εκφραστούν.
Έτσι, σχεδόν ενάμιση μήνα μετά και αφού οι διαδηλώσεις είχαν αρχίσει να κοπάζουν, συγκεκριμένα στις 19 Μαϊου του 1968 ( την ημέρα γενεθλίων του Malcolm X) στο ανατολικό Harlem, 3 νεαροί ποιητές, οι Felipe Luciano, Gylan Kain και David Nelson, σχηματίζουν το συγκρότημα Last Poets.
Οι Last Poets, εν πολλοίς θεωρούνται ως οι παππούδες του χιπ χοπ, καθώς ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να συνδυάσουν την ποίηση spoken word με την συνοδεία ζωντανής ή/και ηχογραφημένης μουσικής.
Την πορεία των Last Poets, το 1970 θα ακολουθούσε και ο Gil Scott Heron, με πλέον πιο καθαρόαιμα ραπ χαρακτηριστικά και το πλέον κλασσικό album Pieces of Man, με το εισαγωγικό κομμάτι The Revolution Will Not Be Televised.
Οι Wu-Tang, οι Blackstar, ο Jay Z, ο Tupac, o Kendrick, o Kanye είναι μόνο μερικοί από τους ράπερ που τράβηξαν αυτούσια από την οδύνη και την πολιτισμική έκφραση εκείνης της περιόδου.
Είναι μόνο μερικοί που γαλουχήθηκαν, στην περίοδο εκείνη που αναδύθηκε η γενιά του χιπ χοπ, μια εκδοχή της γενιάς Χ, που τα βιώματα της σχετίζοταν με την κοινωνική αδικία, τον ρατσισμό, την συστηματική καταστολή και περιστολή των δικαιωμάτων τους.
Από το 1968 και έπειτα, η γλώσσα των καταπιεσμένων δεν ήταν μόνο οι διαδηλώσεις και οι πορείες όπως έλεγε ο King, αλλά είχε ξεκινήσει πλέον να διαμορφώνεται και μια νέα γλώσσα, ιδιαίτερα δημοφιλής στην άγρια νεολαία, μια γλώσσα όπου απαιτούσε μια μουσική συνοδία σε μια δραματική και ρυθμική απαγγελία, μια γλώσσα όπου εξέφραζε τον θυμό και την οργή από τους αόρατους αυτής της κοινωνίας, που έχουν δει τους σωτήρες να δολοφονούνται και να φυλακίζονται , τον έναν μετά τον άλλον.
Η γλώσσα αυτή ήταν το χιπ χοπ και η ραπ, σε έναν ρόλο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μπορεί όχι στο σύνολο του, καθώς πλέον μιλάμε για το πετυχημένο μουσικό είδος στην ιστορία της μουσικής, αλλά σε ένα μεγάλο κομμάτι παρόλα αυτά.
Η οδύνη των blues, τα ανυψωτικά συναισθήματα της soul, οι βιρτουόζοι της jazz, όλα αυτά τα στοιχεία ενώθηκαν και από το 1968 και μετά, συναντήθηκαν δημιουργώντας το νεωτερικό σταυροδρόμι του χιπ χοπ, το σημείο όπου το παρελθόν συναντά το παρόν, η αφρικάνικη καταγωγή συναντά τους αιώνες σκλαβιάς και καταπίεσης και στέκεται περήφανα κοιτώντας το μέλλον.
Και αυτό παραμένει σχετικό, διότι, από τις διαδηλώσεις του 1968, στις διαδηλώσεις του 1992 μέχρι και τις διαδηλώσεις του 2020, ο τόνος, η οργή, ο θυμός και η θέληση για δικαιοσύνη εκφράζονται μέσα από ένα συγκεκριμένο μουσικό και εκφραστικό είδος.
Όπως έχει πει και ο J Cole, “Martin Luther King would have been on Dreamville”
