Η φωτογραφία εξωφύλλου αντλήθηκε από:https://thewalrus.ca/rap-on-trial/
Τον περασμένο Νοέμβριο οι γερουσιαστές Brad Hoylman και Jamaal Bailey, Δημοκρατικοί από το Μανχάταν και το Μπρονξ, αντίστοιχα, παρουσίασαν ένα νέο νομοσχέδιο με τίτλο “Rap Music on Trial”. Προσπαθούν να βάλουν τέλος στο να χρησιμοποιούνται οι στίχοι rap τραγουδιών ως ενοχοποιητικά στοιχεία σε δίκες, άνευ αποδεδειγμένης σχέσης με εγκληματικές ενέργειες. Στο πλευρό τους βρίσκονται πολλοί καλλιτέχνες της rap, μεταξύ των οποίων Jay Z, Meek Mill, Kelly Rowland, Fat Joe, Yo Gotti, Robin Thicke κ.α. , συνυπογράφοντας μία επιστολή στήριξης.
Παρακάτω ο γερουσιαστής Jamaal Bailey,μέσω ανάρτησης του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, δημοσιεύει τη σύμπραξη με τους καλλιτέχνες ελπίζοντας ως είναι ένα βήμα πιο κοντά στο να γράψουν ιστορία.
Σε ένα δελτίο τύπου για το νομοσχέδιο, οι Hoylman και Bailey ανέφεραν συγκεκριμένα τον Tekashi 6ix9ine , τον ράπερ της Νέας Υόρκης του οποίου οι στίχοι χρησιμοποιήθηκαν για να εξαναγκάσουν τον Ερνάντεζ να γίνει μάρτυρας της κυβέρνησης για να αποφύγει την αυστηρότερη ποινή. Ακόμη, αναφέρουν μια απόφαση του 2021 στο Μέριλαντ, στην οποία ένα εφετείο επικύρωσε τον τρόπο με τον οποίο οι στίχοι της ραπ υποβλήθηκαν ως αποδεικτικά στοιχεία στη δίκη για τη δολοφονία κατά του Λόρενς Μόνταγιου. Το πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα του φαινομένου ήταν η περίπτωση του ράπερ από την Καλιφόρνια Drakeo the Ruler , του οποίου οι στίχοι χρησιμοποιήθηκαν σε μια υπόθεση σχετικά με μια δολοφονία το 2016, και τον οδήγησαν να περάσει χρόνια στη φυλακή παρόλο που τελικά αθωώθηκε.
Σε μια δήλωση σχετικά με το νομοσχέδιο, ο Bailey σημείωσε ότι «η χρήση των στίχων ραπ και hip-hop ιδιαίτερα είναι εμβληματική του συστημικού ρατσισμού που διαποτίζει το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης μας».
Το να μπαίνουν στο μικροσκόπιο οι στίχοι των τραγουδιών είναι αναχρονιστικό και θυμίζει σκοτεινές εποχές. Τη στιγμή της δημιουργίας ο καλλιτέχνης θα πρέπει να σκέφτεται σαν να υπάρχει καθεστώς λογοκρισίας, μη τυχόν “ό,τι πει, χρησιμοποιηθεί εναντίον του”. Η ελευθερία του λόγου απειλείται και η καλλιτεχνική δημιουργία τρομοκρατείται. Η θεματολογία της rap μουσικής ανέκαθεν κινούνταν στην παραβατικότητα και στις φιγούρες του περιθωρίου, πολλές φορές ως κοινωνική καταγραφή, άλλες ως προσωπικό βίωμα και ενίοτε στα πλαίσια της μυθοπλασίας, καθώς η τέχνη δεν έχει όρια. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο εγκληματικών ενεργειών. Τα εγκλήματα χρειάζονται απτά στοιχεία και όχι τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών.
Ο συγκεκριμένος νόμος διευκολύνει περισσότερο τους συντηρητικούς δικαστές να διατηρούν το στερεότυπο της επικινδυνότητας των ράπερ και να τους παρουσιάζει με ευκολία ως εγκληματίες, αφού δεν ακολουθούν τα “πρότυπα της κοινωνίας”.